زایلە - با دومین اقدام برای تصرف مجلس عراق ظرف 72 ساعت، مقتدی صدر تلاش می‌کند که با پایان دادن به معادله سیاسی حاکم بر عراق، قدرت خود را در مرحله انتقالی تضمین کند.
به گزارش «الشرق الاوسط» روز شنبه صدها تن از معترضان وابسته به مقتدی صدر با همراهی برخی چهره‌های سیاسی جریان صدر به منطقه خضراء حمله کردند و پس از کنار زدن دیواره‌های سیمانی به سمت مجلس رفتند و در نهایت مجلس را گرفتند.
چهره های نزدیک به صدر تأکید می‌کنند که تحصن هواداران صدر در مجلس طولانی خواهد بود.
گروهی از این معترضان بعد از تصرف مجلس به سمت شورای عالی قضائی راه افتادند تا آن را محاصره کنند. این یکی از اهدافی است که صدر برای مدیریت مرحله انتقالی لازم می‌داند از صحنه حذف کند.
صدر مسئولیت ناکامی‌اش در تحقق پروژه اکثریت ملی را متوجه رئیس شورای عالی قضائی عراق می‌داند.
منابع نزدیک به مقتدی صدر تأکید می‌کنند که انحلال شورای عالی قضائی «از مطالبات اصلی» صدر است. این مطالبه موجب می‌شود که بتوان تحرکات به رهبری صدر را تلاش برای «انقلاب» علیه نظام سیاسی کشور به منظور به دست گرفتن کامل آن و تحمیل تغییرات بنیادین در آن دانست.
به نظر می‌آید که تحرکات صدری‌ها تا زمانی که رهبرشان به خواسته‌هایش نرسد متوقف نخواهد شد. به گفته چهره‌های نزدیک به صدر وی خوستار «الغای قانون اساسی، تشکیل دولتی بدون حضور کسانی که صدر آنان را “فاسد” می‌خواند، برکناری رئیس شورای عالی قضائی» است.
در دو روز گذشته، صدری‌ها در اعلام مقاصد خود پرده‌پوشی را کنار گذاشتند.
بە گزارش میدل ایست نیوز، با توجه به نظام قدرت در عراق که مبتنی بر شبکه درهم‌پیچیده‌ای از منافع متقابل است، مسیری که صدر پیش گرفته متهورانه و ماجراجویانه به نظر می‌آید و موفقیت او معنایی ندارد جز «انقلاب» در ترسیم دوباره نقشه سیاسی شیعیان به ترتیبی که صدر تنها بازیگر آن باشد.
البته باید دید که پاتک اعضای چارچوب هماهنگی نیروهای سیاسی شیعه و همچنین گروه‌های مسلح عراقی به صدر چه خواهد بود.
به لحاظ سیاسی، احتمال موفقیت چارچوب هماهنگی در تشکیل و تثبیت دولت جدید بدون جلب رضایت مقتدی صدر بالا نیست. این نمایش قدرت صدر عرصه را برای مطرح کردن چهره‌های مقبول برای نخست‌وزیری از جانب چارچوب هماهنگی محدود کرده است. به خصوص که صدر دیگر به صراحت نشان داده که اجازه تشکیل دولت از جانب چارچوب هماهنگی را نخواهد داد.
تردیدی نیست که گروه‌های عضو چارچوب هماهنگی که شاخه‌های مسلح دارند در این میان خود را هدف اصلی همه برنامه‌های صدر می‌بینند و تردیدی ندارند که اصل برنامه صدر حذف آنان از صحنه است.
با این همه، بسیار بعید است که این گروه‌ها بدون هماهنگی و موافقت ایران وارد فاز مواجهه مسلحانه با صدر شوند و در این میان نحوه تعامل ایران با پرونده اهمیت سرنوشت‌ساز خواهد داشت.
ورود آسان هواداران صدر به مجلس باعث می‌شود که نحوه تعامل همه طرف‌ها با وی با احتیاط فراوان نسبت به ایجاد هرگونه درگیری باشد.
خلاصه اینکه صدر می‌کوشد که با به خیابان کشیدن سیاست، واقعیت تازه‌ای را به چارچوب هماهنگی تحمیل کند و سرانجام چیزی شبیه انقلاب علیه نظام سیاسی کشور خواهد بود.
