یکی از اعضاء رهبری جنبش اسلامی، دلایل عدم اعتماد شهروندان بە حاکمیت اقلیم کردستان را تشریح کرد.
علی حاجی زلمی عضو رهبری جنبش اسلامی در گفت‌وگویی با خبرنگار زایله اظهار داشت، ممکن است این سوال برای بسیاری از ما به وجود آمده باشد که چرا اعتماد مردم بە حاکمیت اقلیم کردستان از میان رفته است. به طور کلی مردم مجموعه انتظاراتی از حکومت داشته و حکومت هم نتوانسته است آنها را برآورده سازد. از لحاظ سیاسی، دغدغه اصلی مردم کرد در اقلیم کردستان عراق به مسائل مربوط به مرزهای اقلیم کردستان برگشته و آنهم بازگشت کرکوک و مناطق جدا شده دیگر به آغوش کردستان می‌باشد. همانطور که مطلعید بعد از قیام [۱۹۹۱] اقدام خاصی صورت نگرفته است. بعد از سقوط رژیم صدام هم، مردم این انتظار را داشتند که ملت کرد حقوق خود را به دست آورد اما همانطور که مشاهده می فرمایید مناطق جدا شده به صاحبان اصلی خود یعنی کردها باز گردانده نشده‌ و به همین خاطر مردم دیگر امیدی به احزاب کردستانی در رأس قدرت ندارند که حقوق و آرمان‌های ملی مردم کرد را محقق سازند.
وی افزود: اما از لحاظ دموکراتیک بودن؛ مسئله دیگر این است که دموکراسی در اقلیم کردستان وجود ندارد. دموکراسی اصولی دارد که یکی از آنها وجود قانون می‌باشد. بدین معنا که همانطور که میبینیم در عصر کنونی هیچ کشور، اقلیمی فدرال و خودمختاری بدون قانون وجود ندارد اما ما بعد از انقلاب تاکنون  نیز از داشتن یک قانون اساسی محروم بوده‌ایم. به همین خاطر فتوا و میل و خواست یکی از رهبران شکل قانون و حکم را به خود گرفته و درنهایت براساس آن عمل خواهد شد. تصمیماتی هم که اجرایی می‌شوند در راستای منافع ملی و عموم مردم نیست. از دیگر اصول دموکراسی عمل به قانون و تکثر حزبی می‌باشد که در اینجا بسیار سست و شکننده است.
حاجی زلمی در ادامه سخنان خود اظهار داشت، مسئله دیگر مسئله خدمات، بهداشت، آب، برق و قیمت مناسب کالاهاست. همانطور که مشاهده می فرمایید هیچکدام، از وضعیت قابل قبولی برخوردار نبوده و پیشرفت آنچنانی در آنها احساس نمی‌شود. فساد اقتصادی و عدم شفافیت نیز در سطح بسیار بالایی قرار دارد. تاکنون نیز اگر کسی به حزب حاکم وابسته نباشد در نهادها و ادارات دولتی استخدام نخواهد شد. تاکنون نه تنها مردم بلکه نمایندگان مجلس، وزرا و بخشی از احزاب هم از درآمدهای نفتی و چگونگی هزینه کردن آن اطلاعی نداشته و در قبال آن سکوت پیشه نموده‌اند. در سرزمین ما اقتصاد روز به روز وخیم‌تر و روستاهایمان متروکه میشود. میدانیم که ملت کرد صاحب منابع عظیمی از ثروت‌های زیرزمینی است اما نباید بدین شیوه آنرا هدر داد. ما بودجه و حقوق خود را از بغداد دریافت میکردیم اما بعد از مدتی به این ارتباطات خاتمه داده و بدون مشورت شروع به صادرات نفت کردیم. به همین ترتیب ناعدالتی‌های که در زمینه‌های  سیاسی، اقتصادی، مدیریت، فرصتهای شغلی و ... وجود دارد باعث گسست میان مردم و حکومت شده است. تمامی این موارد به این مطلب اشاره دارند که امروزه احزاب حاکم مردم خود را دوست نداشته و تمامی هم وغم آنها تنها و تنها در راستای منافع خویش است. هر حکومتی هم که خدمتگزار مردم خود نباشد مردم روز به روز راه خود را از آن جدا نموده و به عنوان موجودی ناقص الخلقه به آن می‌نگرند. اگر مردم تنها تکالیفشان به آنان گوشزد شود و حقوقشان برآورده نشود دیر یا زود به این رابطه نحس خاتمه داده و از حکومت روی گردان خواهند شد.
به طور خلاصه، اینها مجموعه عواملی بودند که باعث عدم اعتماد مردم به حکومت شده اند.